Grunt to...

Grunt to mieć plan. 

Znaczy... 

To dopiero połowa gruntu jest. Druga połowa jest wtedy, kiedy oprócz posiadania planu, ma człowiek postanowienie, żeby się tego planu trzymać. 

Chociaż w zasadzie... 

Tak w zasadzie, to ten grunt chyba jednak trzeba podzielić na trzy części. 

Plan. To raz. Chęci do realizacji. To dwa. A trzy... Trzecia część wymaga tego, żeby nie zniechęcać się, kiedy pierwsze dwa punkty wezmą w łeb. 

Bo zawsze biorą. Albo plan niedostosowany do realiów; albo nie ta faza księżyca i nagle wszystko wydaje się bez sensu i znikają chęci wszelakie; albo ni z tego, ni z owego wszystko wywraca się do góry nogami i nagle trzeba z końca układu pokarmowego wytrzasnąć nowy plan i nowe pokłady chęci (no bo przecież jak poprzedni plan wybrał się na wycieczkę i nigdy nie wrócił, to ten nowy też może, więc w sumie po co zaczynać).

No dobrze. To co z tym planem? 

Plan jest prosty. 

Po pierwsze, przestać sobie dawać przyzwolenie na żarcie wszystkiego, co mi wpadnie w ręce i nie spierdala. 

https://cutt.ly/BzKnkwH
Po drugie, wyleczyć się z uzależnienia od żelek. Żelki to zło. Czekałam z utęsknieniem, ale do tej pory
żadna żelka nie zdecydowały się przede mną spierdolić (patrz: punkt pierwszy planu). 

Po trzecie, wrócić na stare szlaki w temacie organizacji własnego czasu. Ileż można sobie pozwalać na opierdalando i wymyślanie pierdyliarda ośmiu wymówek? 

A po czwarte... Po czwarte, zweryfikować założenia... Realnie ocenić doświadczenia... Doprecyzować oczekiwania... Nauczyć się mówić. Dużo mówić. A nawet więcej. Aby z sensem!! Bo gadanie dużo i bez sensu, to już praktykuję od lat... 

Chociaż z tym mówieniem, to potężny wór. A obawy z tym związane - jeszcze większe. Powiedzieć jaka jestem naprawdę? Czy jednak zmienić to jaka jestem...? Pójdę z tym nawet o krok dalej... Czy to jest coś, co druga strona chce usłyszeć...? Czy może próbuję, jak to zwykle ja, za dużo, za szybko, za bardzo....? 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Królowa szukania dziury w całym.

Obraz
Godziny dyskusji. Dziesiątki rozmów. Tygodnie przemyśleń i analiz. Kroczek po kroczku. Bariera po barierze.  Sytuacja. Bardzo codzienna.  S(hila): To co z tymi paznokciami? No bo zrobiłam, tylko teraz nie wiem czy malować.  W(ilk): Nie. Miało być całkiem naturalnie.  Tak BTW, to mam okropny, brązowy kolor włosów, który przejdzie w jeszcze okropniejszy myszowaty i ani jednego pomalowanego paznokcia. Jeszcze trochę i będę wyć do księżyca.  S: No ale jak to tak... Bez malowania. To okropnie jest przecież! I to na stopach! W: Jeśli chcesz na wyjazd, to ewentualnie możesz, ale jeśli chodzi tylko o Ciebie, to nie.  Ale że jak to? To, że ja chcę to bez znaczenia jest? No jak to tak...?  No niby inaczej zinterpretować się nie da... Tylko... Tylko, że gdzieś z tyłu głowy, dalej mi dzwoni, że to DLA MNIE. Dla zaspokojenia MOJEJ potrzeby.  Niby zdaję sobie sprawę, że sama sobie psuję i że zabieram sobie przyjemność, którą normalnie bym z takiej sytuacji czer...
Czytaj więcej

Modlitwa do Wielkiego Boga Klimatu.

Obraz
Kiedy znajduję uzasadnienie dla swojego nieposłuszeństwa, jestem w stanie to przełknąć. Znoszę konsekwencje, uczę się, wyciągam wnioski i idę dalej.  Sprawa  nie jest aż tak prosta, kiedy rzeczonego uzasadnienia brak.  No bo owszem, nawet jeśli wmawiałam sobie, że wybrana przeze mnie droga jest jedyną słuszną, to podskórnie zdawałam sobie sprawę, że nijak nie uda mi się uratować skóry. Niezadowolenie oraz wynikające z niego konsekwencje nie są dla mnie żadnym zaskoczeniem. Spierdoliłam sprawę, trzeba wypić piwo, którego się nawarzyło. W zasadzie całkiem świadomie, kontrolując przebieg wydarzeń, podejmując decyzje.  Inaczej sprawa ma się, kiedy w grę wchodzi bezmyślność.  Tego to ja, kurwa, nie trawię.  Chociaż, w zasadzie, brzmi to strasznie: "Jest ok, kiedy spierdolę świadomie. Jak mi się noga omsknie... Łooo, panie, wtedy to już chujnia.". Tak. Zdaję sobie sprawę jak to brzmi.  Kiedy nieposłuszeństwo zadziewa się samo, czuję że tracę kontrolę. A nie ...
Czytaj więcej